City of Stars

On – utalentowany pianista. Ona – kelnerka z wielkim marzeniem o aktorstwie. W końcu los krzyżuje ich drogi. Spotykają się, zakochują, mocno się wspierają, widzowie rzygają tęczą od nadmiaru szczęścia na ekranie… a nie… jednak nie…

Stwierdzono brak odruchów wymiotnych. A przynajmniej u mnie i (z tego co widziałem) wśród kilkudziesięciu osób siedzących wokoło w kinie. A fabuła powyżej, jak ulał pasuje do lukrowanej historyjki, gdzie szczęście, radość i jednorożce wylewają się z ekranu, a widz tylko co chwile zmienia chusteczkę, ścierając z twarzy cukier puder i modląc się o jak najszybszy, nieunikniony Happy End ze znaczkiem Hollywoodu w tle. A tu dupa – nie ma. Czyżby ktoś w końcu zrobił to porządnie i nie spieprzył tematu? Czyżbym pierwszy raz w życiu miał wysoko ocenić musical? Chyba czas umierać…

Te kilka zdań wstępu bardzo skrótowo i z grubsza streszczają fabułę, z jaką mamy tutaj do czynienia. Ale – jest i moje ulubione, magiczne „ale”, do każdego z tych zdań należałoby dodać jeszcze przecinek i krótkie rozwinięcie. „On – utalentowany pianista, ale bardzo niedoceniany i tłamszony przez otoczenie”. „Ona – kelnerka z wielkim marzeniem o aktorstwie, ale z samymi, niezliczonymi już porażkami castingowymi na koncie.” Itd., itp. I to samo w sobie jest, już całkiem fajne. Wiadomo – tak naprawdę to nic nowego w kinie. Widzieliśmy to już milion razy. Historie ludzi, którzy mają marzenia, którym się nie układa, którzy mają tylko siebie, bla bla bla. Ale tutaj konkretnie, te małe sytuacje i historyjki mają w sobie odrobinę pieprzu, który sprawia, że są po prostu fajne. Tym pieprzem przede wszystkim jest humor. Dawkowany w odpowiedniej ilości i w trafnych momentach. Bez przesytu i przegięć. Przeważnie prosty, sytuacyjny. I bomba – to zatrybiło. Zwłaszcza, jeśli chodzi o interakcje między głównymi bohaterami, którzy początek swej znajomości, delikatnie mówiąc, nie mieli zbyt udany. Świetnym przykładem jest jedna z moich ulubionych scen podczas imprezy przy basenie, gdzie Mia znęca się nad Sebastianem, każąc mu grać jakiś kiczowaty kawałek (w kiczowatym ubraniu), a on bez szemrania musi się zgodzić, bo po prostu potrzebuje dorobić.  Nie ma siły, by się odruchowo i szczerze nie uśmiechnąć.

No to skoro już jesteśmy przy aktorach… Jedno, co po tym filmie na pewno muszę stwierdzić i co przede wszystkim ciśnie się na usta: dzisiejszy aktor musi być cholernie wszechstronnie uzdolniony. Teraz już pewnie prawie wszyscy mają wpisane w CV jazdę konną, nurkowanie głębinowe i połykanie ognia. W „Kra Kra Kraju” (nazwa zastrzeżona) Stone i Gosling musieli się wykazać śpiewem i tańcem, a Ryan dodatkowo jeszcze grą na klawiszach. I o ile nie jestem ekspertem w tych dziedzinach, to jak dla mnie wypadli co najmniej dobrze, o ile nie bardzo dobrze. Z mojej strony – nie ma się do czego przyczepić. Co do samego aktorstwa, czyli jakby nie patrzeć soli każdego filmu, też jest ok. Nie jest to dla mnie może jakieś wybitne aktorstwo, ale oboje pasują do swych ról (plus jest między nimi fajna interakcja).  Jak powszechnie wiadomo, oboje też zgarnęli za nie Złote Globy (gdzie rozdzielane są role komediowe/musicalowe od dramatycznych). Czy powtórzą to samo na Oscarach (tutaj takiego rozdzielenia brak)? Nie wiem. Głównie dlatego, że nie widziałem jeszcze wszystkich tegorocznych Oscarowych filmów, ale osobiście jestem w stanie sobie wyobrazić, że kilka kreacji będzie wstanie przebić role Stone i Goslinga (plus subiektywnie: jakoś nigdy nie byłem fanem Stone, a i Ryanowi dawno już nie trafiła się jakaś sensowniejsza pierwszoplanówka). No i przede wszystkim role dramatyczne lepiej się sprzedają od komediowo/musicalowych. Niemniej są to solidne występy (możliwe, że nawet na swój sposób przełomowe dla obu karier), pokazy warsztatu aktorskiego i nie tylko. Warto również dodać, że w praktyce cały film jest całkowicie poświęcony tej dwójce. Żadna z drugoplanowych ról nie wybija się na tyle, bądź nie otrzymała sensownie dużo czasu ekranowego, by można było cokolwiek więcej o niej powiedzieć, lub po prostu by została dostrzeżona/zauważona.

No dobra, więc mamy nieschrzanioną, aczkolwiek samą w sobie dość banalną historię, plus porządne aktorstwo. Trochę jednak wciąż mało, jak na film, który zdobył 7 Złotych Globów i jest nominowany w 14 kategoriach do Oscarów. I tu przechodzimy chyba do sedna. „LA LA LAND” TO CHOLERNIE DOBRZE ZREALIZOWANY FILM. I to jaki film – musical, czyli gatunek, który ma znacznie więcej płaszczyzn od standardowej produkcji. Reżyser skubany wiedział jak mnie podejść. Trafił w 2 z 3 słabych punktów mej czarnej jak smoła duszy. Mianowicie zrobił film świetny wizualnie, dobrze przemyślany i fantastycznie zmontowany i dorzucił do tego bardzo dobrą (a czasami wręcz zajebistą) muzykę (zwłaszcza jazzową). Film + muzyka = 2/3 trafień. Brakowało jeszcze tylko, by po ekranie biegali piłkarze i strzelali bramki z przewrotki i byłoby 3 na 3. 😛 Wtedy to już chyba nie miałbym wyjścia i musiał dać ostatecznie 10/10… i może gdyby jeszcze tylko Gosling zamiast na klawiszach grał na perce… no ale dobra – to jestem w stanie im wybaczyć. 😉

Nasz reżyser winowajca – Damien Chazelle, należało się spodziewać, że on i jego ekipa wytną mi taki numer. Dlaczego? A dlatego, że to oni odpowiadają za stworzenie filmu „Whiplash”, który w mej (nie)skromnej ocenie otrzymał 9/10 – Film Rewelacyjny, czyli otarł się o najwyższą z możliwych ocen. Nie mam zamiaru jakoś szczególnie tutaj zachęcać do obejrzenia „Whiplasha” (jeśli ktokolwiek w ogóle go przegapił), bo to po prostu MUST WATCH, dla każdego kto chce nadążać za współczesnym kinem. Film, w którym wszystko współgra perfekcyjnie: obraz z muzyką, z głównym bohaterem muzykiem – perkusistą (jeszcze ktoś ma wątpliwości czemu dałem 9/10? 😛 ), z wulkanem emocji i z genialną drugoplanową (Oscarową) rolą. Jeśli ktoś chce się przekonać, o czym mówię, bądź po prostu przypomnieć sobie kluczowy fragment filmu – zapraszam do sceny finałowej. Wracając do „La La Landu” – nie było chyba wątpliwości, że i tutaj ta sama ekipa spisze się na medal. Film w wielu momentach ociera się o perfekcję wizualizacji i montażu swojego poprzednika, a kilka scen wygląda wręcz jak żywcem wyjętych z „Whiplasha” (przeskoki między grającą kapelą, a tańczącymi ludźmi). No i jest jeszcze jeden motyw wspólny 😉

Dodatkowo „La La Land” ma coś extra, coś co wynika ze scenerii i samego faktu, że jednak to musical. Mianowicie długie, świetnie zsynchronizowane sceny (często z tłumem statystów), kręcone jednym ujęciem i z widokami na Los Angeles w tle.

No ale, by jednak może nie było do końca tak zbyt kolorowo… Naprawdę z każdą upływającą minutą seansu pozwalałem temu filmowi na więcej i więcej. Wczułem się w klimat. Pasowała mi ta konwencja, ten świat jakby żywcem z lat 80tych przedstawiony we współczesnych realiach i czasach. Czasami wydawało się to troszkę przerysowane, ale jednak dalej z umiarem. Nie przeszkadzało mi nawet, kiedy główne postacie stepowały. 😛 A mimo to, parę razy twórców filmu jednak poniosło. Trochę przeszarżowali i odlecieli w kosmos (i to dosłownie).
Jeśli więc mnie, jako osobie, która pozwoliła temu filmowi na naprawdę dużo, parę razy jednak coś zakuło w oczy, to jestem w stanie rozumieć opinie ludzi, którzy mają znacznie niższy próg tolerancji i takich ukłuć poczuli więcej. Znajdą się pewnie też liczni, którym ten film się dłużył, bądź akcja po prostu siadała przez typowo musicalowe momenty (śpiew, taniec) – no ale to już akurat taka specyfika tego gatunku. W moim odczuciu zostało to i tak zaserwowane, jak dla przeciętnego widza w odpowiedniej do strawienia ilości.

Powoli podsumowując: film ten nie ustrzegł się wad. W moim odczuciu z aktorstwa można było wycisnąć nieco więcej i przede wszystkim chyba dać szansę wybić się jakieś drugoplanowej roli. Parę razy film też przegiął, co nieco kłuje widza, ale nie rzutuje aż tak bardzo na całokształt. Całokształt, który u podstaw bazuje na dość banalnej i dobrze znanej historii (jak to często wiele w naszym życiu zależy od wydawałoby się mało istotnych decyzji/zachowań/sytuacji), niemniej dobrze tutaj poprowadzonej. I myślę, że nawet z kilkoma zaskoczeniami (zwłaszcza końcówka), co pozwoliło uniknąć typowego, oklepanego Happy Endu. O wizualnej i muzycznej, jako bardzo mocnych stronach filmu już wspominałem. Zbierając to wszystko w całość, nie pozostaje mi nic innego jak tylko dać

– [8/10] film bardzo dobry

Nieprzymuszony oceniłem musical na 8… chyba serio czas umierać…

PS. O 14 nominacjach do Oscarów już wspominałem. Zaryzykuję i pokuszę się o stwierdzenie: „La La Land” zdobędzie co najmniej 6 Oscarów. Konkretnie w kategoriach: Najlepsza Muzyka Oryginalna, Najlepsze Zdjęcia, Najlepszy Dźwięk, Najlepszy Montaż, Najlepszy Montaż Dźwięku i Najlepsza Piosenka. W tej ostatniej kategorii są nominowane aż dwa kawałki z „La La Landu”: „City of Stars” i  „Audition (The Fools Who Dream)„. Osobiście stawiam (tak jak w podtytule tej recenzji) na „City of Stars”.